Nasıl Bırakacağım Seni Ankara!

Pazartesi sabahı itibariyle Eskişehir yollarına koyuluyorum. Okul açılıyor, tatil bitti ama içimi asıl burkan Ankara'dan ayrılmak. Dünden beri hiç güzel gelmediği kadar güzel geliyor gözüme Ankara. Artık neyin etkisiyle böyle bir sendrom yaşıyorsam, üniversiteyi kazanıp gittiğim zaman bile bu kadar ayrıldığıma üzülmemiştim.

Dün maça giderken Abidinpaşa'dan Ulus'a doğru yürüyerek gittim. Tam Altındağ belediye binasını arkama alıp, Hacettepe üstünden şöyle bir izledim Ankara'yı. Çok değişik ve güzel geldi gözüme. Her zaman ki kasveti üzerindeydi yine ancak ayrı bir havası vardı kimseye benzemeyen. Başkent olmanın verdiği ağırlıkla bakıyordu bana. Haccettepe Hastanesi'nin orada ve bu akşam açılışı yapılan 50. yıl Cebeci Park'ından yükselen devasa Türk Bayrakları, bütün şehri selamlıyorlar tüm kırmızılığıyla dalgalanarak. O dev bayraklardan çok çeşitli yerlere koymuşlar, gerçekten Başkent olmanın getirdiği gururla çok yakışıyor Ankara'ya bu görüntü. Atakulesi, gökdelenleri, üniversiteleri, Anıtkabir, 19 Mayıs Stadyumu, Gençlik Parkı sanki bunların hepsi olması gereken yerlerindeymiş ve en estetik ancak böyle dizilebilirlermiş gibi geldi gözüme. Bugünde tekrardan düzenlenip açılan Gençlik Parkını gezdim, kaçtır maça gidip geliyorum kısmet olmamıştı gezmek, çakal yuvası, kızlara asılan insanlıktan nasibini almamış kişilerin, tinercilerin yuvası olmuştu son zamanlarda. Son seçim çalışması ayağına mıdır artık yenileme çalışmaları yapıldı ve yiğidi öldür hakkını yeme demişler, Melih Gökçek'in Ankara için yaptığı en hayırlı işlerden biri oldu diye düşünüyorum. Harika bir düzenlemeyle ailelerin gezdiği bir mekan halini almış görünüyor ama modası geçtikçe bakımsız kalırsa tekrar eski köhne günlerine döner mi diye de sormadan edemedim kendi kendime.

Yolda bir iki kişi beni çevirip adres sorunca tarif ettim. Birde lunaparkta "buster" denilen o yeni aletin en tepesinde Ankara'yı izlerken yanımda Ankara yabancısı bir kızın soruları üzerine göstererek anlattım Ankara'yı. Alıştım artık yabancılık çekmiyorum dediğim Eskişehir geldi aklıma, aslında ne kadar yabancı olduğumu hissettim hala. Ait olduğum, yabancı olamayacağım tek yer, her yerini bildiğim Ankara olduğuna bir kez daha kanaat getirdim. Gençlerbirliğim de bu kadar güzel oynarken şimdi terkedilir mi be Ankara?. Maalesef gelecek kaygıları, okul okumak şart, bir de bu sene yandal belasına bulaştık olursa işim daha zor. Ankara'ya her maça gelmek istiyor ya gönül bu nasıl mümkün olacak bilemiyorum. Ara ara yakın deplasmanların yanında bir de tabikii Eskişehir deplasmanları yapabileceğim ve gelebildiğim kadar Ankara'ya gelmeye çalışacağım.

Bu kadar yoğunlukta yaz vakti ayırdığım ilgiyi bloga da çok ayıramayacağım gibi gözüküyor en çokta bu beni üzüyor. Kaldığımız öğrenci yurdunda internetin olmaması da en büyük handikapım. Bu zorunlu ilgisizlikten dolayı herkesten şimdiden özür diliyorum. Elimden geldiğince yazılarımla karşınızda olacağım ama her gün her gün atamayacağım maalesef yazılarımı. Yazıp biriktirdikten sonra, interneti yakaldığım gün bir kaç post ile karşılaşabilme ihtimaliniz çok daha yüksek. Yarın(Pazar) son günüm Ankara'da, içimde daha fazla depreşmeden Ankara aşkı yazıyı burada noktalayım. Erkin Koray'ın "Ankara Rüzgarı" şarkısından dizelerle sonlansın madem :).

Bu bir Ankara usülüdür Ankara'dan çıkar

Yeni olsa ne eski olsa ne çıkar

Delikanlılaar ben, biz, onlar

Aaa bak daha ne var

En hızlı zamanında ankaranın sevdik birbirimizi

Sen ve ben belki çok erken

Ama çok yakındık birbirimize

Bir kız ve bir erkek

Çıııığ gibi yağdık Ankaranın üzerine!!